Posted in ಕವನ

ಆಲದ ಮರ

ಬಲು ಎತ್ತರಕೆ ಬೆಳೆದೆ ನೀ

ಆಲದ ಹೆಮ್ಮರ

ನಿನ್ನ ಆಶ್ರಯದಿ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ

ಕೇಳುತಿದೆ ಮರ್ಮರ

ಪರಿಶ್ರಮದಿ ಬೆಳೆದಿರುವ

ಏಕಾಂಗಿ ವೀರ

ನಿನ ನೆಳಲ ತಂಪಿನಲಿ

ಆಯಾಸ ದೂರ

ನೀನಾದೆ ಸಂಕುಲಕೆ

ಬಲುಗಟ್ಟಿ ಆಧಾರ

ತಡೆಯುತಲಿ ಮಳೆ ಬಿಸಿಲ

ಬಿರುಗಾಳಿಯಬ್ಬರ

ಮೀರಿ ಬೆಳೆದಿಹೆ ನೀನು

ಗುರುತ್ವದ ಭಾರ

ಸೂರೆಗೊಂಡಿತು ಹಿರಿಮೆ

ಅದಕೆ ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರ

ಏಕೆೋ ಈಗ ಕೆಳ ಹರಿಸಿರುವೆ

ಇಷ್ಟೊಂದು ಬೇರ?

ಎಳೆ ಎಳೆಯ ಬಿಳಲುಗಳೋ

ಹೋಲುವವು ದಾರ!

ಇಳಿಯುತಿಹ ಬೇರುಗಳು

ಬಯಸಿವೆಯೆ ತೀರ?

ನೆಲದಾಳದಿ ಪುನ:

ಸೇರಬೇಕೇ ತಾಯಿ ಬೇರ

ಅಥವಾ..ತವಕವೇ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ

ಒಯ್ಯಲು ನಿನ್ನೆತ್ತರಕೆ ಎಲ್ಲರ

ಅಲ್ಲದಿರೆ..ಸೆಳೆಯಿತೆೇ ನಿನ್ನನ್ನು

ನೆಲದ ಮಮಕಾರ?

ಸಂತೋಷವೆ? ಕೃತಜ್ಞತೆಯೆ?

ಏನ ಹೇಳ ಬಯಸಿಹೆ ಧೀರ

ನಿನ ಈ ಪರಿಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಲಿ

ಹುದುಗಿದ ಸಾಧ್ಯತೆ ಅಪಾರ!

-ಸುಮನಾ🌳🌳😊🫡🙏

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *