Posted in ಕವನ

ನಿರ್ಭಾವ

ಅರ್ಥವಾಗುವುದೆನಗೆ ನಿನ್ನ

ಮೌನದೊಳಗಣ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆ

ಉತ್ತರವು ಕೋಲ್ಮಿಂಚಂತೆ

ಕಾಣುವಷ್ಟರಲೆ ಮಾಯ!

ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದ ನಲಿವಿನ ಕ್ಷಣ

ಹಗುರಗೊಳಿಸಿದೆ ನೋವ ಭಾರ

ಸಮಾಧಾನವಿದ್ದರೂ, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ

ಕಾಡುತಿರುವುದಲ್ಲ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ!

ನಿನಗೆಷ್ಟು ನನಗೆಷ್ಟು ಅವರಿವರಿಗೆಷ್ಟು

ಪೂರ್ವನಿರ್ಣಯವಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ

ವಿವೇಚನಾಯುಕ್ತ ಕಾರ್ಯಮಗ್ನತೆಯಲಿ

ನೋವು-ನಲಿವು ಎರಡೂ ದೂರ!

ನಿರ್ಭಾವದ ಆ ಸ್ಥಿತಿಯು

ಆ ದಿವ್ಯದ ಸನಿಹದ ಗಳಿಗೆಯಿರಬೇಕು

ದುರ್ಲಭದ ಈ ತಿಳಿಯಲ್ಲಿ

ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೂ ಮಂಗಮಾಯ!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *