Posted in ಕವನ

ಕರವೀರ

ಕರವೀರದಾ ಗಿಡವೊಂದು
ಕರತೋಟದಲಿ ಜನಿಸಿ
ಮರವಾಗಿ ಎತ್ತರಕೆ ಬೆಳೆದು
ಕರವೀರಗಳನರಳಿಸಿತು

ಬಿಳಿಕರವೀರಗಳು
ತಿಳಿ ಶಿವನಿಗೆ ಪ್ರಿಯವೆಂದು
ಕಳಿತ ಭಕ್ತಿಯಲಿ ಅಮ್ಮ
ಹೇಳಿದ್ದ ನೆನಪಾಯಿತು

ಕೈಗೆಟುಕದಾ ಹೂವುಗಳು
ಗಗನಕುಸುಮಗಳೇ ಆಗಿ
ಜಗದೀಶಗರ್ಪಿಸುವ ಆಸೆ
ಮಿಗಿಲಾಗಿ ಉಳಿದೇ ಹೋಗಿತ್ತು

ಇಂದು ಇದೇನಾಶ್ಚರ್ಯ
ಚೆಂದದಲಿ ಗೆಲ್ಲ ಕೆಳಚಾಚಿ
ಮಂದಹಾಸದಿ ಮರವು
ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದೆ ಹೂಗಳ ಕೈಯಬಳಿಗೆ

ಮೌನದಲಿ ಮರವು ತೋರಿದೀ ಔದಾರ್ಯ
ಮನದಿ ಮೂಡಿಸಿ ಸಹಜ ಮಾಧುರ್ಯ
ನೆನಪು ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಅನೇಕರ ಇಂತಹ ಕಾರ್ಯ
ಜೇನಿನಂತಹ ಸಿಹಿಯ ಸಾಹಚರ್ಯ

ಮಾತು ಮರೆತು ಮರದ ಬಳಿ
ಗತಕಾಲದ ನೆನಕೆಯಲಿ ನಿಂತಿರುವೆನು
ನತಮಸ್ತಕಳಾಗಿಹೆ ಮೌನೌದಾರ್ಯದ ತೂಕಕ್ಕೆ
ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಕರವೀರವಿದೆ ಜೋಡಿಸಿದ ಕರದಿ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *